viernes, abril 25, 2008

POESIA SALVAXE, gracias

É absolutamente imprescindible facer publico o agradecemento a todos os que participaron nesta semana Salvaxe de Poesia Encarnada. Aos que nos axudaron a facer realidade: Maxi e Dani, a súa amabilidade e disposicion, a súa logistica de barricada, a inmediatez das súas solucións, fixeron posible a actitude xenerosa dos poetas. Estes, empezando por Marcos Lorenzo, xestor municipal escelente, poeta e amigo, todo un luxo no proceso de materializacion e conclusion do proxecto. Manuel Franco que hilvano el adios con una delicadeza llena de guiños, Maria Lado, Lucia Aldao, Victor M. Dez, David gonzalez, O Leo, Estevo Creus, carlos Franco,e Carlos Oroza e Carlos Rivas, todos, connosco incluídos, gozamos dunha polifonia de voces libres, tenras, rabiosas, xenerosas, insurrectas, irredentas, ousadas e valentes que hau feito destes dias un acontecemento cidadán cuxa transcendencia, cremos, escápallenos. Grazas a todos pola salvaxe poetica da vida que nestes dias fíxose patente, en voo rasante e solidario.

martes, abril 22, 2008

Inicio y final de la SEMANA SALVAXE DE POESIA



MANIFESTO POÉTICO A poesía encarnada Algunhas consideracións A poesía está na rúa. Hoxe baixámola ata este cascallo do esquecemento, para que se airee. Facía tempo que non saía, que non sabía que facer coa súa vida; a poesía está na rúa, virán vela moitos que a esqueceron, moitos que crían que morrera, que a tiñan enterrado de noite nun cantil de cartón pedra, sen mar e sen gaivotas. Pero non morreu, atópase ben, preparada para este século tempestuoso, está á espera, se non que non viña, díxonos, para non dicir nada que non viña; por iso quere dicir algo non tan novo, algo parecido a unha bala ou un coitelo. Non quere longas sapos e serpes, díxonos, iso xa está dito. Xa está morto, o veleno xa matou aos nenos, deixounos cegos e mancos e xordos e negros e mortos. Os nenos xa están mortos e os diaños se pancean ao sol como pingas de mercurio, escurridizos. A poesía baixou a este vertedoiro para darlle unha lección aos demos secos, vainos a descolgar das cordas e vainos a tirar no cubo da roupa sucia para que span que non os necesitamos, que sen eles poderiamos vivir perfectamente, polo menos este ano. Os demos sábeno, por vellos, e están tremendo de frío, fan que tremen cando amence, como si a luz molestáseos, pero menten, eles non poden tremer porque non teñen frío, nin corazón nin vergoña. Os demos non soportan a luz nin a palabra na rúa, non queren saber nada da palabra porque o seu reino é o ruído, están cheos de ruído, fan ruído para que pase o tempo sen sentilo, parece que están en silencio pero fan ruído cos seus pensamentos, cos seus mandamentos amárgannos o día, pásanse as noites amargando o soño dos nenos coas súas leis de trapo, marchitando flores coas súas mans de lija e debuxando grises corazóns de pedra. A poesía sabelo, por iso baixou á calel coa, palabra a punto, afilanda, perfecta, apenas balbucea pero xa soa, vai tomando voo, xa está no aire e soa: todos somos o mundo, o tempo é noso. As palabras levántanse sobre os cascallos porque as cidades non están só feitas de ladrillos, as palabras levantan as esquinas e fan que as prazas sexan íntimas. As cidades están feitas de dor e de alegría, de ausencias e de infancias, de regreso e despedidas, de fracasos e de bicos. Como non ver na palabra a argamasa que constrúe as rúas dos nosos corazóns, non é a palabra o lastro sobre o que os nosos pasos esculpen o mapa dos días? Guillermo Ferrández e Juan Carlos Valle



poema de los adioses

Como te decía...
en este lugar en celo,
donde las aldeas son comestibles
y alimento favorito de la lluvia mas antigua,
caldiño pra sorber quente
como cando fago o amor co meu amor salado.
Donde las grúas en extinción
picotean los dorsos de los certificados de mala conducta,
Te digo,
Aquí la poesía no corre peligro alguno
de ser sumida en la nostalgia
ni convertirse en meliflua y ridícula criatura,
ni dulzona entelequia,
ni coñazo sofisticado, o primoroso astió,
Como te digo, asombrosamente aquí los poetas
adoran la vida, sus calles, la amistad, las barras
navegables de los bares, y dejan en paz sus bellos poemas,
dejan que vuelen en el maravilloso cielo de los humanos que hablan.
Como te digo,
no se donde estoy exactamente,
pues aquí el Este y la espuma,
el Norte y el Viento, La hierba y la risa,
Se aparean sin descanso.¡ Es algo extraordinario!.
Con los poemas en los dientes del alma,
los bolsillos rotos,
Las esquinas se desdoblan
y te ofrecen amables saludos como si te conocieran de siempre.
Las casas fondean con sus mejores castillos de popa,
Estoy emocionado.
Camino hacia el centro y siempre estoy en el corazón
apasionado de la periferia.
Aquí los poetas adoran las palabras,
y a sus portadores: los parados, los sabios, los delincuentes,
las orfebres, las incansables soldadoras, los costureros, las ociosas,
los vagamundos, las rebeldes, insurgentes e insurgentas, las que mecen,
los que acunan,
los que se esfuerzan generosamente por tocar lo menos posible
la naturaleza de los besos, los labios de los arboles, las orejas azules
con sus bocas de riego, estas, si les echan una mano siempre,
para que escuchen el infierno.
Aquí las palabras y las cosas,
se aparean sobre sonrisas soleadas,
Y como animales salvaxes y domésticos
se desdoblan como nosotros,
en la punta de las lenguas, humedeciendo los labios políglotas
hasta que los mismísimos dedos se mueren como peces.

No se donde estoy exactamente,
pero aquí me quedo,
para regresar sin prisa.

Mira, como te mojo la distancia,
Sin ir mas lejos, las plazas arboladas de estraperlo,
se llenan de bukunines y malatestas,
con las manos repletas de ternura, y la mecha encendida.
En alta voz se ignora el poder en todas sus facetas, toxicas y asépticas.
Mas allá en la noche, muchachas irredentas, trenzan redes
de mortal eficacia con sus voces de palpito,
ciscan cabos y maromas, transparentes,
para izar las anclas que cada uno considere.
Son muchachas a las que no le alcanza la miseria de la abundancia.
Oriundas de costas mortales,
las dos aladas de una fe adorable
que la rentable miseria
blasfema sin pausa.
Mas tarde, como son los días,
un hermano humano,
deambula como un nómada afgano
bautizando y subvirtiendo, los negocios y comercios,
gordos, glotones satisfechos, rincones en ruinas,
escombros dorados,
zanjas, si, zanjas descarnadas,
y así súbitamente todo se torna
un campo enamorado de combate, por supuesto
solo cuerpo a cuerpo.
En la misma favorable derrota, David
cuida a todos los desgraciados goliats ,
pues no hay nada que un hombre no pueda hacerle a otro hombre.
Y silbando con su voz acarrallada
funde los barrotes hasta tocarte el cielo de la boca.
Te digo, que esto es algo para mimar de boca en boca,
Súbitamente con la cadencia de un home dos pes a os bikos.
estevo estiva la ternura en las oquedades
de todas las sentinas del llanto. Y los enormes mercantes de la pena
ladran mansamente
sin que nadie le toque los cojones.
Y aun en este enorme dia de los dias
Una voz repercute gaita en un aullido,
y los niños salen de las paredes de mama
y corren detrás de sus divinas enseñanzas,
donde en un instante se doctoran
en la búsqueda de islas del tesoros
hasta en su mierda favorita.
Y ahora, un dramático demiurgo suena como telúrica caricia
y ya la fiesta alcanza
la gozosa manía de ser, maldita sea, buenos.
Y la bendita mala suerte
nos vuela la fe.
Y sus voces curan
con silencio crudo hasta el alma de las piedras.
Como te digo,
no se donde estoy
pero me quedo.
para regresar despacio, muy despacio,
como cuando te hablo
desde tanta cariñosa distancia
con las yemas
del mar
en llamas.



domingo, abril 06, 2008

ArteLista.com - Tu directorio de arte en Internet

ArteLista.com - Tu directorio de arte en Internet

artitis.net

artitis.net

Kalam MarginsWrite

Kalam MarginsWrite


Lluvia

Mojados por la lluvia,
los niños cogen un catarro.
Y yo, mojada por la lluvia,
me siento feliz.
Y con la lluvia, Ma no va a trabajar
Con la lluvia, los árboles y
las plantas se sienten felices.

Mallika Bayen es un de 11 años de edad. Ella es una chica muy callada.

Kalam MarginsWrite

RAIN

Misty blue outside the window,
Rain means listening to Rabindrasangeet with the person I’m closest to.
Rain means playing football with friends where the rainbow rises.
Mud-covered shoes, Rain means getting wet.

The swaying of unripe paddy stalks, the joy of farmers.
Rain means going fishing,
And walking with an umbrella.
Rain means listening to stories at home.

posted by Urbi Bhaduri


Brumoso azul fuera de la ventana, bajo la Lluvia, escuchamos Rabindrasangeet tan cerca, uno del otro.

La lluvia significa jugar al fútbol con amigos donde el arco iris sube.

Los zapatos cubiertos de barro,

la lluvia nos empapa.
Oscilan de tallos inmaduros del arrozal, la alegría de los granjeros.

En medio de la lluvia, los peces. la lluvia es caminar con una paraguas.
La lluvia significa escuchar historias en casa.

anunciado por Urbi Bhaduri




Kalam MarginsWrite

Rancho Las Voces: Poesía / India: Kalam del barrio de Bowbazaar de Calcuta

Rancho Las Voces: Poesía / India: Kalam del barrio de Bowbazaar de Calcuta: "008
Poesía / Ind"

viernes, abril 04, 2008

carta de navegacion


Descargar el archivo adjunto original
A PALABRA ENCARNADA
I SEMANA DE POESÍA SALVAXE DE FERROL
16, 17, 18 e 19 de abril de 2008
Unha semana que son catro días. Unha semana de axitación poética na que dez artistas percorrerán as rúas, prazas, mercados e capelas da cultura de Ferrol, megáfono en man, para elevar a voz ancestral da poesía sobre o ruído cotián, para reivindicar a forza da oralidade sobre o texto domesticado.
Importa a emoción compartida, importa a potencia expresiva, e importan ambas por enriba de todo estilismo, fronteira ou disciplina. Por iso a nosa semana incorpora o ouveo, a carnalidade, o ritmo e a imaxe nun mix que só persigue a confusión. Porque xa se sabe: da confusión e a calor brotaron as formas elementais...
1. PROGRAMA.-
GUILLERMO FERRÁNDEZ E CARLOS GONZÁLEZ (“KARLOTTY)
mércores 16 de abril, 18:30 horas, Quiosco do Cantón.
GUILLERMO FERRÁNDEZ
Naceu en Ferrol, no barrio do Inferniño (Ferrol), en 1951. A dureza heroica do gris naval e a alma xeométrica da cidade marcaríano para sempre. Marchou. Volveu. Escribiu as novelas Conacho, La piedad del invierno, e o seu poemario Las arrugas del tiempo, para que o pasado deixara de amolalo. Máis tarde dedicoulle á súa infancia un estudio sobre a fala local para que o seu corazón puidera pensar a doce amargura da infancia. Agora dá clases de lingua española no instituto Marqués de Suanzes e a súa única preocupación estética, ética e monotemática é o desarraigo...



CARLOS GONZÁLEZ (“KARLOTTY”)
“La pobreza de la posguerra es el territorio de mi infancia, territorio ilimitado donde la escasez alimenta la abundancia de los sueños. La aldea gallega, mi patria, que me hará para siempre, mas que cosmopolita, habitante de la lumbre y de sus voces. Emigraciones sucesivas y tempranas: Maside, Valtuille, Lugo, Ferrol, donde después de cuarenta años, regreso y habito, Valladolid , asentamiento duro y duradero donde la Poesía y la Amistad, levantan para siempre sus coordenadas, cruzadas por las Derrotas y los Regresos: Yugoslavia, Italia, Iran, Afganistan, India, el Circo Moira Orfei... Y mis poemas se vuelven la parte destilada de las astillas de los días. Revistas de Poesía y proclamas, siempre bajo el sigo de la Bendita Mala Suerte y de las Barricadas Clandestinas: Hebe, Pavos Reales, Haz y Envés, Pliegos de Cordel Vallisoletanos, Cuadernos Leoneses de Poesía, Un Ángel Mas, El signo del Gorrión, Barrio de Maravillas, y libros y antologías: Todos de Etiqueta, Esto Era y no Era, Un Golpe de Dados, Los Infolios, y Todos los Jueves Salvo la Luna”.
MARÍA LADO E LUCÍA ALDAO
mércores 16 de abril, 23:00 horas, pub Cazadores.
MARÍA LADO
Comezou a escribir entre as xentes do Batallón Literario da Costa da Morte, onde participou de diversas antoloxías poéticas. Como poeta ten publicado A primeira visión (Letras de Cal, 1997), casa atlántica casa cabaret (Xerais, 2002) e berlín (Concello de Santiago – El Correo Gallego – AELG), poemario que conta tamén cunha edición dixital en formato audiolibro, recitado pola autora e musicado por Fanny e Alexander (Regueifa Plataforma, 2007). Na actualidade agarda pola edición de nove, premio Avelina Valladares no 2007.
Xunto coa poeta Lucía Aldao presenta Onde estea un cubata que se quite un soneto, lema baixo o que achegan ao público unha peculiar posta en escena do recital poético.



LUCÍA ALDAO
Nada en A Coruña no 1982. A súa obra aparece en diferentes publicacións periódicas así coma en antoloxías entre as que destacan O Trazo Aberto (2002), Negra Sombra (2003), Sempre Mar (2003), Os Gozos e as Sombras (2005), Plantando Libros (2006), ou Poética da Casa (2006). Dende os seus inicios participou en multitude de recitais por toda a nosa xeografía, e últimamente continúa a facelo, a xeito de espectáculo poético, xunto a poeta María Lado. Como cantante, leva dende o 2004 ofrecendo concertos por toda Galicia nos escenarios máis variados. No seu último proxecto musical, alDDao, aborda a música electrónica aportando a voz ás bases do músico madrileño Diego Delgado.
VÍCTOR DÍEZ
xoves 17 de abril, 12:30 horas (PM), Rúa Real e Praza de Amboage.
Poeta. Nacido en León en 1968. Entre as súas obras publicadas encóntranse títulos como Evaporado va, Oído en tierra, Voz fuera de campo, Ser no representable ou Circo varado. Sempre ligado á escrita, colaborou en diferentes diarios como columnista, así como en revistas literarias, festivais de cine (como SEMINCI), catálogos de pintura ou guías de viaxe. É coñecido polos seus traballos como poeta de acción, con músicos (SIN RED, cuarteto de improvisadores), grupos de teatro e, en xeral, como axitador cultural e creador de proxectos estéticos contemporáneos.


DAVID GONZÁLEZ
xoves, 17 de abril, 21:00 horas, Capela do Centro Cultural Torrente Ballester
San Andrés de los Tacones: 1964: Dirixe a colección de poesía Zigurat: Os seus poemas foron traducidos ao inglés, alemán, portugués, húngaro e árabe: Representou a España no I Festival Internacional de Poesía de Santo Domingo: Os seus dous últimos libros editados son: En las tierras de Goliat (Baile del Sol Ediciones, 2008) e Algo que declarar (Bartleby Editores, 2007): As súas últimas antoloxías son: HankOver (Caballo de Troya, Mondadori, 2008) e Once poetas críticos en la poesía española reciente (Baile del Sol Ediciones, 2007): Para maior información: www.davidgonzalezpoeta.com/


CAMILO FRANCO (acompañado por MAGÍN BLANCO)
xoves, 17 de abril, 21:00 horas, Capela do Centro Cultural Torrente Ballester
CAMILO FRANCO
Ourense, 1963. Para evitar problemas co sexo e coa tradición quixo ser bebé probeta, pero os seus pais opuxéronse violentamente. Deambulou por varias institucións educativas tras ser expulsado dun colexio relixioso aos dez anos. Incorporación proletaria antes de descubrir que para escribir piden menos titulación que para camareiro. Desemboca en actividades tan furtivas como a crítica teatral e a espóradica publicación de libros de relatos breves (A lúa no cénit, En malos pasos, Por conto alleo, Palabras Contadas). Fáltalle sensibilidade para ser poeta e por iso simpatiza máis cos salvaxes. Como non puido ser rockandroll star, tenta infiltrarse en todo canto hai e desfógase nas parodias elementais advertindo que a melancolía pode matar e que a palabra é para quen a traballa.

(Camilo é quen recita, acompañado á guitarra por Magín Blanco)
O LEO
venres, 18 de abril, 12:30 horas (PM), Mercado da Praza de España
Naceu en 1974 en Vigo e é de Matamá. Marchou coa maioridade para Compostela e alí comezou a escribir e a facer cancións e teatro. En 1998 publica o seu primeiro disco, Suspiros de Kaña, e abre a Xira Galega de Albert Pla de finais do 97 e comezos do 98.
Nos anos seguintes actúa e escribe música para o teatro nas compañías Matarile Teatro, A Factoría Teatro e Berrobambán.
En 2005 abre o blog haicu.blogspot.com, onde comeza a publicar poemas en forma de haicu en galego. A editorial Xerais tirou do prelo en novembro de 2007 a escolma de poemas do blog homónimo Hai cu, candidato no apartado de poesía aos premios da Asociación Galega de Escritores de 2008. A partir de decembro do ano pasado vén presentándoo por toda Galicia dentro dun autodenominado Espectáculo Multimerda, Hai cu. Pintadas no báter.


ESTEVO CREUS
sábado, 19 de abril, 12:30 horas (PM), Mercado da Magdalena
(Cee, 1971) ou a pregunta é anda?. Seguidor da SUFATO e do seu voceiro na terra: inseminario.blogspot.com. Admirador fundamentalista de Marcos: o asesor nenodios, e da súa obra Liquidación de Existencias.
Ten publicados os seguintes libros: Poemas da Cidade Oculta, Edicións Xerais de Galicia (1996); Areados, Premio Miguel González Garcés. Deputación da Coruña (1996); Teoría do Lugar, Edicións do Castro (1999); O Libro dos Cans. Poemario gráfico de Retagarda Edicións (2000); Decrúa, Edicións Espiral Maior (2003); e o libro – videocreación con David Creus: Facer merzbau, Non Ou edicións (2007). Publica os relatos: E a catro patas quilómetros (1994) e Alguen Matou a Bambi (1996). Defínese. Fin ou a pregunta é faise?.

(Estevo é o peludo)
2. CARLOS OROZA.- (acompañado por CARLOS VILAS)
venres, 18 de abril, 21:00 horas, Biblioteca Municipal Central
A nosa semana pica como a pementa e sabe a sorpresa. O inmenso Carlos Oroza, acompañado do seu “arquitecto escénico” Carlos Vilas, concédennos a presentación mundial, en rigorosa exclusiva, do seu novo espectáculo poético intitulado Donde la noche da la mano al día.
CARLOS OROZA
Viveiro – Lugo, 1931. Cofundador, en Madrid, da revista Tropos e integrante, posteriormente, do movemento “beat”. Foi Premio Internacional de Poesía Underground e vive en Vigo desde 1980.
Publicou os libros Eléncar (Madrid, 1974), Cabalum (A Coruña, 1980), Alicia (Madrid, 1985), Una porción de tierra gris del norte (1996), En el norte hay un mar que es más alto que el cielo (Valladolid, 1997) e La llama prestada (Lisboa, 1998).



CARLOS VILAS
Licenciado en Filosofía, en 1991 abandona o ensino para dedicarse á pintura. Desde 1998 colabora de xeito permanente co poeta Carlos Oroza, ocupándose dos espacios escénicos. Entre outras montaxes, é o responsable da arquitectura escénica do video – poema Cabalum, presentado no acto inaugural do MARCO (Vigo).
Como pintor, tuvo exposicións permanentes no C.F.V. (1998 – 2000) e na Galerie Hammer (Alemaña).
3. JAM SESSION POÉTICA.-
sábado, 19 de abril, 19:00 horas, Capela do Centro Cultural Torrente Ballester
A semana concluirá o sábado 19 de abril cunha jam session poética conducida por Manolo Cortés, na que participarán todos os poetas pretéritos e na que trenzaremos palabra, música e videocreación. E polo medio, apoiando o barullo, dous mozos cineastas e ferroláns (Rubén Coca e Pablo Portero) gravarán e gravarán cos seus dispositivos de vídeo para un tempo despois devolvernos a súa mirada sobre evento tan extravagante.

MANOLO CORTÉS
Vilardevós, 1966. Estudios de Filoloxía Hispánica pola Universidade de Santiago de Compostela. Segue cursos e seminarios de especialización en literatura galega e traducción.
Iníciase no teatro dentro do grupo Chévere.
Membro fundador do colectivo de creación poética Ronseltz, participando en todas as actividades promovidas polo grupo.
Individualmente é autor do libro A rutina é o deber de todas as criaturas, editado por Edicións Positivas, 1997.
É traductor ao galego desde o castellano, catalán, francés e portugués.
Participou como actor en varias produccións de cine e televisión.
No ano 1998 intégrase no equipo de producción da Nave de Servicios Artísticos - NASA, de Santiago de Compostela.


RUBÉN COCA
Guionista, director e músico ferrolán, director de videoclips e curtametraxes. Premiado en diversos festivais de cine, entre eles Mención especial do xurado no III International Short Movie Festival de Campobasso (Italia) con Notamotof, e 1º premio á Mellor curtametraxe de cine de Galicia nas XVIII Xornadas de Cine e Vídeo de Galicia Xociviga 2001 con El fruto del tedio. Nominado pola Academia Galega do Audiovisual á Mellor obra experimental 2007 por Ecos.



PABLO PORTERO
Ferrol, 1977. Escritor que transitou cara o audiovisual como guionista, despois de ter publicado o seu primeiro relato con tan só 17 anos, tras gañar o Premio Los Nuevos de Alfaguara en 1995.
Desde 2001 realizou guións para videos corporativos, anuncios publicitarios e curtametraxes. Profesor de guión audiovisual para a Rede de Centros Culturais do Concello de Santiago de Compostela, onde traballa desde 2005, Pablo Portero desenvolve o seu traballo como profesor, analista de guión, e presidente da asociación cultural axentecultural, sen desvincularse da súa auténtica profesión, relacionada dun ou doutro xeito coa escritura.

SEMANA SALVAXE DE POESIA ENCARNADA


DEL 16 AL 19 DE ABRIL, 2008

Ignacio Castro Rey - En torno a Votos de riqueza


LinkWithin

Related Posts Plugin for WordPress, Blogger...